استفاده از خط و خوشنويسي براي زينت بخشيدن به محصولات سفالين قدمتي ديرينه دارد، بطوريكه در دوره سلجوقيان شاهد استفاده از خوشنويسي روي انواع ظروف هستيم. حتي پيشتر و در سده دوم تا چهارم هجري نيز اين تلفيق زيبا به نحوي حيرت انگيز انجام مي‌شده. در اين دوران از خط رايج آن زمان يعني خط كوفي براي اين منظور استفاده مي‌شده و هنرمندان با شناخت عجيبي كه از فرم خط كوفي داشتند حروف و كلمات را كاملا متناسب با فرم مظروف به‌كار مي‌بردند.
نكته بسيار جالب اين كه هنرمند آن دوره خط را كاملا با شناخت گرافيكي به‌كار مي‌برده، به اين معني كه هر جا لازم بوده دخل و تصرف در فرم و اتصالات حروف انجام مي‌شده است و مجموعاً زيبايي كلي محصول و تلفيق دو هنر مد نظر بوده.
اين امر يعني تلفيق سراميك و خوشنويسي امروز نيز بسيار رايج شده و شاهد آثار هنري فراواني در اين حيطه هستيم. در گذشته از اكسيدهاي طبيعي مانند اكسيد مس، اكسيد آهن، اكسيد منگنز و … براي اين منظور استفاده مي‌شده، امروز هنرمندان علاوه بر اين رنگ دهنده‌هاي طبيعي از انواع استين‌ها كه مواد رنگي مصنوعي محسوب مي‌شوند نيز براي اين كار بهره مي‌گيرند.
اين ظروف را امروزه مي‌توان در موزه‌هاي تهران از قبيل رضا عباسي، آبگينه و … و همچنين در ديگر شهرها مشاهده كرد.
